"Ik zou geen 'kinderen mogen krijgen!"

Het was 2 jaar voor de geboorte van onze eerste dochter, op een riant dakterras aan de Côte d’Azur. Lekker aan de wijn te midden van een clubje meiden. Hoe het gesprek zich naar dat ene punt toespitste, dat weet ik niet meer. Maar out of the blue kreeg ik een opmerking die met volle kracht naar me toe werd gesmeten: “Jij zou geen kinderen mogen krijgen!”.

Compleet in shock, dat was ik. Dat iemand dit zo keihard durfde uit te spreken. Ik was al veroordeeld voordat ik aan zo'n megaklus als moederschap begonnen was. Moederschap is verdomd intensief en pittig en alle ouders maken fouten. Maar 1 ding wist ik zeker: het is het mooiste wat een mens kan doen in zijn leven. Misschien kies ik met mijn doofblindheid nog wel bewuster voor het moederschap dan vele anderen.

Achteraf weet ik natuurlijk wel wat ik had kunnen zeggen. Kijk naar jezelf met jouw trauma door je psychiatrische moeder! Of iets meer sarcastisch zoals: laten we alle mensen die afwijken van de norm gaan verbieden om kinderen te krijgen. Nee, weet je wat? Steriliseer ze meteen, speld ze een rood babyembleem op en roei ze uit. Zo voorkomen we dat de volgende generaties getraumatiseerd raken door ziekte bij de ouders of door herhaling van zetten in eerdere generaties.

Ik geloof dat we dan driekwart van de mensheid van deze aardbol af kunnen vagen. En bijkomend voordeel: het milieuprobleem is daarmee ook opgelost.

Eigenlijk word ik hier zo verdrietig van. Ik kan niet met mijn kinderen rennen, naar een grootse speeltuin, hen leren fietsen, korfballen of schaatsen. Al die dingen waar ik als kind ontzettend van hield en die ik graag had willen doorgeven aan mijn kinderen. Maar ik kan wel: knutselen, liedjes zingen, boekjes lezen, verhalen vertellen, spelletjes doen, knuffelen, echt naar hun luisteren, wandelingen maken, over de natuur en de wereld vertellen. Ik kan hen leren niet veroordelend te zijn, zichzelf te blijven ondanks negatieve reacties en het unieke in ieder mens te blijven zien.

Als goede ouder zorg ik voortdurend voor een veilige speelomgeving. Ik denk na bij alles wat ik onderneem. Zonder begeleiding ben ik niet naar de schaatsbaan of de dierentuin. Op straat zitten de jongste 3 kinderen altijd vast in de bolderkar. En ben ik alleen met mijn kinderen, dan krijgen ze de volle aandacht. Huishoudelijke klusjes, bellen en berichtjes checken? Pas wanneer de kinderen slapen. Ik ben die moeder met het kopje thee na schooltijd. Welk kind heeft dat nog in deze tijd?

En bovendien, laten we het niet vergeten. Papa is er ook nog!