Opruimwoede

Ik heb het leuk moeten leren vinden. Opruimen was nooit mijn favoriete tijdsverdrijf. En nu is opruimen zelfs mijn ultieme redmiddel geworden. De survivalmethode in huis met een groot gezin. Anders groeien we hier ons huisje uit. Maar opruimen is ook de survivalmethode voor mezelf. Ben ik chaotisch in mijn hoofd of worstel ik met mezelf, dan zul je mij zien opruimen. Maakt niet uit wat. Niets is meer veilig. Overvolle kasten, rondslingerend speelgoed, een uitpuilende kapstok en de stapels papierwerk. Het ruimt op in mijn hoofd en tegelijkertijd is er weer orde in de kast. Ik ben een opruimfreak geworden.

Het bevalt me zo goed dat ik met grote regelmaat een opruimwoede heb. Elke maand lijkt het wel de grote voorjaarsschoonmaak. Mijn man weet dan dat ik wat met mezelf uit te vechten heb. Dan trek ik me terug en dan ga ik los. Het weekend voor de staaroperatie trok ik nog even 3 kinderkledingkasten en de linnenkast leeg. En dan gaan de vragen door mijn hoofd: Past het nog? Is het nog mooi? Is het van ons? Kan ik het repareren? Trekken we dat nog aan? Gaat het in de herinneringendoos voor later? Gaat het naar het jongere kind? Wie kan ik er blij mee maken? Is het verkoopbaar? Zulke eenvoudige vragen en nog eenvoudigere antwoorden: nee, ja of n.v.t. Maar alsjeblieft geen twijfel.  Vuilniszakken bij de hand en hupsakee weg ermee. 

De levensvragen in mijn hoofd zijn veel moeilijker te beantwoorden. Erop gaan zitten broeden helpt mij niet. Fysiek bezig zijn verlegt mijn focus en dan komt juist een (deel van het) antwoord. Het kan even goed door tuinieren gebeuren, of door te klussen, te sporten of creatief bezig te zijn. Maar voor mij is bezinning via het opruimen zo gek nog niet. 

Het opruimen slaat voor mij 2, nee, zelfs 3 vliegen in een klap. De eerste vlieg is dat ons snel wanordelijk kinderhuis terugkeert naar een weliswaar tijdelijke staat van orde en netheid. De tweede vlieg is dat ik mijn man of de kinderen niet hoef lastig te vallen met belletjes of vragen waar wat ligt. Het luistert nauw, want ik kan met mijn kokervisus op 10 cm. ernaast misgrijpen. En de laatste vlieg is de therapeutische schoonmaak waardoor er veel minder chaos door mijn hoofd vliegt. 

Met het schrijven van deze blogberichten ben ik in feite ook aan het opruimen. Ik pluk een thema uit de chaos. Ik pak het vast, bekijk het van een afstandje met een vleugje humor, stof wat emoties af, streep wat gedachtenspinsels weg en verpak het in een blogbericht. Uitgestald in een virtuele Expedit vakkenkast, maar dan van Blogger. Elk vak bevat een mooi voorwerp: opgeschoond, gerepareerd, opgetuigd en een plek gegeven. En de rest van de gedachtenspinsels gaat regelrecht de prullenbak in. Opgeruimd staat netjes. 

Geleende tijd

Ken je dat? Je ontvangt een prachtig cadeau, waar je heel blij mee bent. Het cadeau geeft je comfort, gemak en luxe. Met het cadeau kun je de wijde wereld in en nieuwe werelden verkennen. Maar het cadeau is onvervangbaar. Zo kostbaar dat je je verantwoordelijk voelt om deze gift niet te verspillen. Want je weet dat je het ooit weer kwijt zult raken. 

En dan komt er een moment dat jouw kostbare cadeau een ding is geworden. Gedegenereerd tot een alledaags voorwerp. Je bent vergeten dat het ding jou gemak, comfort en luxe heeft gegeven. Je realiseert je bij vlagen dat dat ding dat nog steeds elke dag doet. Maar je bent verwend. En wat voor jou een kostbaar geschenk was, is voor anderen een o zo gewoon ding. De tand des tijds vreet aan je cadeau. Het ding wordt sleets van het vele gebruik. 

En je wist dat het moment komen zou, maar toch is het onverwachts daar. Je raakt je ding kwijt en je raakt in paniek. Dan wordt je ding weer een cadeau. Je verlangt terug naar het cadeau wat je niet meer in handen hebt. Dat komt nooit meer terug. Want onvervangbaar. En natuurlijk gaan niet alle cadeaus een heel leven mee. Dat wist je van tevoren. Het was maar geleende tijd. 

Ik ga niet dood. Ik heb geen levensbedreigende ziekte. Maar voor mij zijn mijn nieuwe ogen mijn geleende tijd. Tijdelijk heb ik meer zicht tot mijn oogziekte ook dat weer van mij af gaat nemen. Ik realiseer mij al te goed dat ik momenten zal hebben dat ik mijn gewonnen comfort uit het oog ga verliezen. Dat ik er niet elke dag bij stil zal staan hoe kostbaar mijn cadeau is. Want ik leef mijn leven. 

Mijn voornemen is dat ik mijn geleende tijd niet ga verspillen. Mijn tijd wil ik bewust gekozen besteden. Nu nog bedenken hoe.