Mevrouw,
de uitslag van het genetisch onderzoek van uw dochter is binnen. Een
standaardrelaas volgt en dan volgt nu de uitslag: Usher. Ze wordt dus ook
doofblind. Baf!
Daar
moet je het dan mee doen. Boos en verdrietig tegelijk stormde ik een lege
ziekenhuisgang in. En daar – alleen op mezelf – ging de PLAY knop vanzelf aan
voor die korte filmtrack van mijn leven.
De eerste stapjes, leren fietsen FLITS
logopedie, de overstap naar de gewone school FLITS balsporten,
nacht-blindelings stappen FLITS mijn eindexamen, de grillige studiekeuzes, het
veels te korte studentenleven FLITS de eerste stoklooples, de komst van de
geleidehond FLITS verre reizen, roeien FLITS DoofBlinden Netwerk FLITS trouwen,
kinderen…
Intense
beelden van alles wat ik verloren heb dankzij mijn doofblindheid. En ook
beelden van alles wat ik juist gewonnen heb. Diep gevoel van (h)erkenning bij
deelgenoten – de mensen die hetzelfde delen. De relaties die zich meer
verdiepen. De levenservaring die je opdoet. Gesterkt door de omgang met
tegenslag. Weten dat je niet met de waan van de dag mee kunt en hoeft te gaan.
Maar ik realiseer me nu pas dat ik toen
afscheid nam van het beeld wat je als moeder zo graag hebt voor je kind. Een
gezond leven, zonder al teveel hindernissen zo vroeg in je leven. Voor Jente is
een deel van haar leven al bepaald; de andere delen mag ze zelf gaan invullen.
Dat gaat haar wel lukken.
Afscheid
nemen is ook een beetje sterven. Dat zal het wel zijn.
mooie blog en erg herkenbaar ook, maar Jente kan blij zijn met zo'n sterke Usher moeder, want als ze van iemand kan leren wat je allemaal kan terwijl je Usher hebt ben jij het wel.
BeantwoordenVerwijderenRaymond(man van Gaby van Lierop)